Hoewel beeldhouwster Käthe Kollwitz kort na de dood van haar zoon Peter aan dit “Treurend Ouderpaar” begon, was het pas 18 jaar later dat haar “ouderverdriet” voltooid was. Uit 2 harde granietblokken, beitelden haar zachte moederhanden, 2 door eeuwige smart en afschuw getekende ouders, waarvan een zoon nooit is teruggekeerd. 

De VADER, haar man, wordt er voorgesteld. Het hoofd uit de opgetrokken schouders, neerblikkend op de duizenden graven, waaronder dat van zijn zoon in het onmiddellijk bereik van zijn ogen. Zijn gelaatstrekken verraden zijn machteloosheid tegenover de oorlog. Met ingevallen wangen en een verbeten trek aan de mond, houdt hij de armen krampachtig om het lichaam.

De MOEDER toont het leed van Käthe zelf. Knielend voorovergebogen, de ogen neergeslagen. De rechterhand drukt haar wijde mantel dicht tegen haar wang aan. Haar treurkleed heeft slechts 2 tot 3 plooien nodig om het verdriet van haar lenden te laten glijden. Ze kruist haar armen over de borst, als het ware om het snikken te bedwingen.

Deze monumentale treurnis behoort in zijn eenvoud van vorm, lijn en omgeving tot de meest ontroerende beeldhouwwerken die kunnen aangetroffen worden.

Deze prachtige beeldengroep verbeeldt de onmacht en de pijn op meesterlijk ingetogen wijze.

Hoewel je het op het eerste gezicht niet zou zeggen was dit werk van Käthe Kollwitz een grote inspirtatie voor ons.
Met de illum urn proberen we immers hetzelfde te brengen ... maar anders; we voegen er - heel subtiel - niet alleen hoop en verbondenheid aan toe, maar proberen in alle stilte net heel erg communicatie te stimuleren en het leven te eren.