Het begraven en cremeren van overledenen is al duizenden jaren gebruikelijk in ons land. Omwille van religie, wetgeving, ruimtegebrek of hygiënische voorschriften veranderde de voorkeur regelmatig. De bekende dolmen of hunebedden van Wéris bijvoorbeeld werden zo’n 2500 jaar voor het begin van onze jaartelling al gebruikt als collectieve begraafplaatsen. In de Kempen wijzen de urnenvelden dan weer op crematie als vast gebruik rond 1000 voor Christus. In de Romeinse tijd kwam zowel begraven als cremeren voor. Het Latijnse woord ‘cremare’ betekent verbranding. Bij de Romeinen was de tumulus dan weer een bijzondere grafvorm. Deze ronde aarden heuvels verschenen in onze streken van de eerste tot de derde eeuw. Tongeren en Tienen hebben er maar liefst drie. 

Crematie bleef in zwang tot ongeveer 400 na Christus. Vanaf dan werden steeds meer overledenen aan de aarde toevertrouwd.
Karel de Grote verbood in 785 het verbranden van doden. Enkel bij grote epidemieën of na grote veldslagen was crematie nog toegestaan. Doden werden eerst buiten de nederzettingen begraven, maar langzamerhand werd de voorkeur gegeven aan begraven in of vlakbij de kerk. Crematie was tijdens de middeleeuwen zelfs ‘heidens' en werd met de dood bestraft ...

Tot voor de Tweede Wereldoorlog was begraven de enige manier van dodenbezorging.
ook al kwam er in de negentiende eeuw een debat op gang tussen vrijzinnigen en katholieken over het recht op crematie; het duurde tot 1932 voor crematie in België bij wet werd toegelaten.
Het eerste crematorium opende een jaar later in Ukkel. Toch gaf de katholieke kerk pas in 1963 haar fiat voor de crematie van gelovigen.
Voor een aantal andere religieuze overtuigingen – orthodoxe christenen, joden en moslims - is begraven altijd de norm gebleven.
In 1971 werden begraven en cremeren in ons land bij wet gelijkgesteld.
Tot 1973 mocht er geen as worden uitgestrooid en bleef cremeren een randfenomeen. Hierdoor opende het eerste Vlaamse crematorium dan ook pas in 1983 de deuren in Antwerpen.
Vandaag de dag is cremeren volledig aanvaard, vooral bij stedelingen.